We gaan weer terug naar normaal. Scholen gaan beginnen. Lunchpakketje maken als je niet thuis werkt, fietsen en tassen in orde, laptop in de aanslag. Veel mensen, vaak die met kinderen, vinden de terugkeer naar de dagelijkse routine eigenlijk wel fijn. We zijn sociale dieren, en veel daarvan hebben ook structuur nodig. Bijna niemand kan tegen chaos of een ongeregeld bestaan. Voor kinderen zijn structuur en sociale samenhang, duidelijkheid over wie waarvoor verantwoordelijk is en een vaste, warme, gezonde en vooral veilige plek van levensbelang. Het helpt ze in het vooruitdenken, om zelf structuur in hun leventje aan te brengen en het leert ze dat uitzonderingen uitzonderingen zijn en geen regel.
Uitzichtloos
De vluchtelingen in Ter Apel hebben daar natuurlijk net zoveel behoefte aan als wij, alleen is voor hen de vraag: hoe lang gaat het nog duren voordat zij hun kinderen en zichzelf een warm en veilig thuis kunnen bieden, met werk en naar school gaan, gezond eten, een warm bed en stromend water. Honger, ziekte, slapen onder de blote hemel, moedeloosheid in Nederland? Jazeker! Een bijna uitzichtloze toestand waar je als individuele toeschouwer zo weinig aan kunt veranderen. Je zou willen dat je het ei van Columbus vindt om daar een einde te maken.
Dak boven het hoofd
Laten we hopen dat vóór de herfst invalt en buiten slapen echt niet meer kan, een oplossing is gevonden. Zevenhonderd mensen slapen buiten. Laten we dat afronden naar boven. Duizend personen. Op een inwonertal van zeventien miljoen. De eerste hoge nood moet toch op te lossen zijn? Al die individuele asielprocedures doorloop je niet in een dag of in een week, dat begrijpt iedereen. Maar creativiteit, betrokkenheid en medemenselijkheid en een paar locaties, meer hebben we niet nodig om in elk geval de eerste duizend mensen een dak boven het hoofd te kunnen bieden.
Foto: Ramon van Flymen ANP/AFP