Het voorjaar lonkt… Maar is er nog niet. Wel zijn de eerste stappen al gezet richting collecte in maart. Hoe die collecte zal gaan verlopen, blijft nog even de vraag. Live aan de huisdeur met collectebus en QR-code en/of online? We gaan het horen. En hopen op ‘gewoon’, zoals we het gewend waren.
Zitten we niet allemaal te smachten naar ‘gewoon’: een kop koffie op een terras, op verjaarsvisite of naar een feestje. Winkelen met een broodje tussendoor. Filmpje pikken met een borrel toe. Nu ik dit zo opsom, realiseer ik me tegelijkertijd dat dat vanuit een heel andere hoek superdeluxe dingen zijn.
Thuis moeten blijven is in ons land toch niet zo heel erg. Licht en kachel branden, water stroomt, koekjes staan op tafel, koffie-apparaat houdt ons cafeïnepeil op orde. Visite kan, al is dat in kleine groepjes. We kopen en koken eten. We kijken tv en netflixen of het een lieve lust is. We gaan naar de bieb om boeken te lenen, te studeren of het internet op te gaan. Na een frisse neus halen we een patatje-mét, een halve warme van de HEMA of een take-awaykoffie.
Hoeveel mensen op deze wereldbol kunnen hiervan alleen maar dromen. Hebben alles achter zich gelaten, bedoeld of onbedoeld. Hebben geen huis, laat staan stromend water of een brandende kachel. Sommigen hebben wel een dak boven het hoofd, maar dat is het dak van iemand anders. Iemand die ze ten onrechte veroordeelt en gevangen houdt, mishandelt, eten, drinken en verzorging ontzegt en contact met naasten verbiedt.
Ik weet het, ik weet het. We kunnen en hoeven niet altijd één op één de ene wereld met de andere te vergelijken. Dat zou niet eerlijk zijn. Maar laten we ons af en toe bedenken dat, hoewel corona en omikron ons nog even bezighouden en een behoorlijke wissel trekken op onze samenleving, er mensen zijn die in voor ons onbeschrijfelijke, vaak uitzichtloze situaties zitten. Laten we ze ‘gewoon’ niet vergeten.
Alice Mandjes